Arışım Sapanca: Doğadan Sofranıza Kalite ve Lezzet!
17 yaşındayken hayat arkadaşım ile ilk tanıştığımda “babam arıcılık yapıyor” demesiyle kaderimiz hem mesleki hem de hayati olarak örülmeye başlamıştı.
Şehir çocuğu olarak büyüyüp işçi babamızın emekliliği ile birlikte köydeki dede evine yerleşmiştik ve bu yerleşimin devamında da eşim ve eşimin kilit cümlesiyle arılar hayatıma giriş yapmıştı. Aşk hayatımı dillendirmek gibi bir durum ortaya çıkmaz umarım ama tam özgeçmiş ile üretime olan sevdamızın detayları bilinsin isterim. İçimize atılan arı sevdasının tohumları evimizin yakınındaki arıcı amcayı ziyaret ile yeşerdi, bizden habersiz.
“Arılara bakmak istiyorum” dedim ustama. Gözleri parladı çünkü emekli işi olan arıcılığa genç birinin heves etmesi ve ailesinde böyle bir altyapı olmadan merak salması çok daha büyük heyecan sebebiydi.
Bana maske uzattı. “Yok, istemiyorum, korkmuyorum,” dedim. Arılara bakarken 2 arı tarafından sokuldum ve hiç tepki vermedim. “Acımıyor mu?” dedi ustam. “Hayır,” cevabını alınca bana 2 kovan hediye etti ve yeşeren tohumların ilk meyveleri oldu bugüne gelen yolculuğumuzda…
Sonrası hep üstüne koyma çabasıyla yeni arayışlardı. Bir yandan üniversiteye hazırlanırken bir yandan da arıların dilini anlayıp onları yaşatma, geliştirme ve ürün elde etme çabasıyla geçiyordu. Geleneksel yöntemler tatmin etmeyip daha bilgili daha inovatif fikirleri olan insanları bularak ülkenin her bölgesinde üretimlerde çalışarak kendimi geliştirdim. Ama hedefim hobi arıcılığı yapmak değil, tamamen üretim odaklı bizzat geçimimi arıcılık yaparak kazanmaktı. Sakarya Üniversitesi Almanca mütercim tercümanlık bölümünü okurken bile aklımda sadece okulu layıkıyla bitirip gönül verdiğim arıcılığı yapmaktı. Aslında karakterim olanı ortaya koymaktı amaç, taa o zaman ki girişimci ruh ile saatlere bağlı kalmayacak, ast üst ilişkisine girmeyecek, emir almayacak, kendi işimi yapacak, üretecek ve katma değer sağlayacaktım. Bir yanda aile baskısı ki “Sen mesleğini yap, arıcılığını hafta sonları yaparsın” baskılarına kimseyi kırmadan gücendirmeden hedefime tutkuyla bağlı kaldım. Çünkü çağımızın sorunu olan ünvana bağlı bir yaşamı, parası ve rütbesi için sevmediğim bir işi tercih etmemeyi kendime düstur edinmiştim ve severek yaptığım işimle hayatımı idame ettireceğim diye kendimi her daim motive etmiştim. Yazsam kitap olur ancak yeteri kadar uzattım, affınıza sığınıyorum.
2007 yılında başlayan arı sevdamızı, 2015 yılındaki okul mezuniyetiyle hayat üniversitemizin başlangıcı olarak gördük. Arılı kovan sayımızı arttırdık ve üretime tam mesai ile yöneldik. Genel geçer arıcılık değildi amacımız; sadece bir balcı kimliğinden ziyade arının diğer kıymetli ürünlerini de üretmeliydik çünkü dünyada kaynakların en verimli olduğu topraklarda yaşıyorduk. Mesela 2010 yılında polen üretimi daha bilinmezken birçok yerde, biz bu değeri üretiyorduk. Ülkemizde yeni yeni teknik anlamda arıcılık yapılırken maalesef bugünlere kadar babadan oğula vizyonuyla yapılan arıcılık ve arı ürünleri gelişime çok muhtaçtı. Biz bu gelişimi kendi işletmemizde göstererek arı sütü üretimini hatırı sayılır miktarlarda yaparak mesleğimiz adına ilklerden olduk. Nitelikli balların üretimi ile yine hem kendi adımıza hem de mesleğimiz adına farklılıklar ortaya koyduk. Polen, arı ekmeği, propolis, apilarnil gibi arının diğer değerli ürünlerinin üretimini ve işlemesini yapan yine ilklerden olduk.
Sonuç olarak üretmek, ülkesi adına katma değer sağlamak, doğanın bize sunduklarını siz değerli tüketicilere arz ederek çalışmak, biz Arışım ailesine her günümüzü onurla gururla geçiriyoruz.
Yolculuk tek başlamış gibi gözükse de ailem her daim yanımdaydı, hiçbir zaman desteklerini esirgemediler. Aslında ben diye başlayan hikayenin “biz kimiz” başlığının gerçeğiyle sonlandırıyorum. Arışım ailesi gerçekten çok büyük, kahramanı, neferi bol ve en başından beri böyleydi. Çünkü arıcılık üretim anlamında yalnız yapılması pek mümkün olmayan bir iş, sevgi gerektirir, emek gerektirir, ekip ruhu şarttır.
Arışım’ın büyük ailesinden sevgiyle,
Sevgiyle ve doğayla,
